Kilka refleksji o idei konkursu.
Najpierw słowo o graniu solowym i zespołowym. W moim odczuciu, tylko takie dwie formy istnieją, bez względu na instrument. Wykonawca albo gra sam, solo, albo gra z kimś. Innej alternatywy nie ma. Solistą jest tylko ten wykonawca, który sam jeden realizuje całe dzieło muzyczne, wszystkie jego elementy. Inni są de facto wykonawcami zespołowymi, z wszystkimi konsekwencjami tego pojęcia. Realizują nie wszystkie, tylko wybrane elementy dzieła.
Duet jest podstawowym układem wykonania zespołowego. Wszystkie pozostałe, aż do orkiestry włącznie, de facto rozwijają podstawy zawarte w duecie. Naturalnym układem pomiędzy dwojgiem ludzi, dwojgiem wykonawców, wydaje się być układ partnerski, czyli układ pomiędzy ludźmi wolnymi, współodpowiedzialnymi za rezultat przedsięwzięcia, czyli wykonania. Układ typu solista-akompaniator, w którym jeden z wykonawców jest a priori uprzywilejowany, a drugi a priori subordynowany, wydaje się być anachroniczny, wręcz szkodliwy.
Ten konkurs jest przeznaczony dla duetów z fortepianem tzn. tych najbardziej powszechnych. Jednym z partnerów jest zawsze pianista a drugim, może być każdy inny muzyk, śpiewający, albo grający na bardziej lub mniej popularnych instrumentach, z saxofonem, akordeonem lub perkusją włącznie. Wydaje mi się, że jest to idea unikatowa. Istnieją konkursy dla duetów fortepianowych, śpiewu z fortepianem – aczkolwiek te miewają niekiedy zakamuflowany charakter konkursu dla śpiewu z akompaniamentem fortepianu, są wreszcie konkursy dla instrumentów smyczkowych z fortepianem, które zresztą zwykle stają się konkursami ściśle sonatowymi .
Naczelnym celem konkursu jest zachęta młodych wykonawców do zainteresowania się alternatywną w stosunku do solowego możliwością samorealizacji profesjonalnej w graniu zespołowym oraz zamierzona i świadoma promocja idei partnerstwa.
Duet wydaje się być nie tylko fundamentalnym, podstawowym układem grania zespołowego, ale również układem idealnym pozwalającym najpełniej zrozumieć i zrealizować całą treść pojęcia partnerstwa.
Partnerstwo w muzycznym wykonawstwie, to układ pomiędzy muzykami, dwoma lub więcej, którego nadrzędnym celem jest sukces artystyczny wykonania. Istotnymi cechami takiego układu, oprócz ewidentnej, możliwej do osiągnięcia indywidualnej perfekcji profesjonalnej, są:
1. współodpowiedzialność za całość wykonania;
2. szacunek do partnera;
3. rozumienie partnera;
4. otwartość na dialog;
5. zdolność zaakceptowania odmienności partnera;
6. tolerancja;
7. wewnętrzna przestrzeń;
8. umiejętność równoczesnego słyszenia siebie i partnera;
9. kultura bycia z drugim człowiekiem;
10. zaufanie do partnera;
11. umiejętność zaakceptowania kompromisu;
12. takt w rozwiązywaniu napięć;
13. wyrozumiałość wobec niedoskonałości partnera i swoich własnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz