Refleksja o CD Prof. Anny Prabuckiej-Firlej

 

Droga, Szanowna Pani Profesor.

·       Nigdy nie piszę recenzji, ponieważ w moim pojmowaniu, ocenianie artysty przez artystę, jest głęboko nietaktowne. Jest to, w moim odczuciu, teren recenzentów i krytyków.

·       Osobiście, posługuję się pojęciem REFLEKSJA, która daje swobodę osobistej wypowiedzi, bez oceniania i kwalifikacji.

·       Poniżej, kilka Refleksji po dzisiejszym, porannym seansie z nadesłanymi przez Panią CD.

Pani Profesor:

·       Jest Pani znakomitą pianistką i autentyczną artystką!

·       Brzmienie fortepianu pod Pani palcami, jest wolne od wszelkich elementów mechanicznych czy technicznych. Jest pełne urody, przestrzeni i śpiewności. Nawet wtedy, kiedy jest to dźwięk pojedynczy.

·       Amplituda dynamiki Pani dźwięków, jest imponująca.

·       W wykonywanej muzyce ma to swój istotny udział i skutek w urodzie frazowania i narracji. Pani granie jest piękne.

·       Przyznaję, że nie miałem najmniejszego problemu ze zrozumieniem istoty tego grania. Pani interpretację odbierałem jako naturalną i zrozumiałą, pomimo, że przecież chyba wszystkie utwory słyszałem po raz pierwszy.

·       Słuchałem tych nagrań ze szczerym zachwytem! Są one bliskie ideałowi grania zespołowego, partnerskiego.

Władysław Walentynowicz:

·       Jego muzyka ma, dla mnie, charakter poetycki i emocjonalny. I tak była wykonywana.

Refleksja ogólna:

·       Chwalę reżyserów nagrania.

·       Odrobinę żałuję, że do bookletu nie dołączono choćby bardzo niewielkiej informacji o twórcy, wykonawcach i utworach. Kilka słów. Moim zdaniem, możnaby to zlecić studentom teorii.

·       Nagranie i wykonanie Sonat Amerykańskich: rewelacja!

 

        (Prof. Jerzy Marchwiński)